Shefi i diplomacisë amerikane në turneun e tij kishte tre synime, asnjëri prej tyre nuk ka shkuar mirë. Së pari, për të bindur Izraelin që të lejojë një armëpushim në mënyrë që më shumë ndihma të mund të arrijë civilët dhe pengjet të mund të lirohen. Kjo është hedhur poshtë, të paktën tani për tani. Izraeli tha se pengjet duhet të lirohen së pari përpara se të mund të flasin për një armëpushim.
Së dyti, për të bindur vendet arabe që të mendojnë për zgjidhje afatgjata për t’i dhënë fund konfliktit Izrael-Hamas. “Ti po tallesh”, thanë mikpritësit e tij arabë, tani nuk është koha për këtë, ndërsa Gaza është kthyer në gërmadha. Ata gjithashtu i thanë atij se Izraeli duhet të angazhohet për t’i dhënë fund të gjithë zgjerimit të vendbanimeve në Bregun Perëndimor të pushtuar. Nëse e bën këtë, atëherë ndoshta mund të konsiderohet një paqe afatgjatë.
Së treti, misioni që duhej të ndalonte përhapjen e konfliktit. Askush me të cilin takoi nuk dëshiron që ky konflikt të përshkallëzohet. Por ata që takoi nuk janë ato që mund ta përshkallëzojnë atë. Hezbollahu dhe Irani janë rreziku dhe, për arsye të dukshme, nuk ishin në “itinerarin” e Blinken.
Ndërkohë, shkatërrimi i paprecedentë i Gazës nga Izraeli po përkeqëson përçarjet gjeopolitike në të gjithë rajonin, duke e bërë gjithnjë e më të mundshëm një shpërthim më të madh dhune. Izraeli nuk i bëri kurrë Gazës atë që po bën tani. Brenda një jave, hodhi po aq bomba në brezin e vogël të tokës me popullsi të dendur sa koalicioni i mbështetur nga SHBA-ja që lufton Shtetin Islamik hodhi në Mosul në dy muaj.
Izraeli ka goditur ndërtesat qeveritare, shkollat, ambulancat dhe zonat ku ka njoftuar se njerëzit duhet të lëvizin për të qenë të sigurt. Ai thotë se ka arsye të mira ushtarake për ta bërë këtë, por ndikimi është i njëjtë. Imazhet e fëmijëve palestinezë të vdekur të rreshtuar në qefinet e tyre të vdekjes jashtë spitaleve të Gazës dhe skenat e tmerrshme të shkatërrimit të transmetuara 24 orë në ditë në rrjetet e lajmeve televizive arabe, po nxisin zemërim në opinionin publik në të gjithë rajonin dhe zemërim publik nga udhëheqësit e tij. Udhëheqësi i Turqisë, për shembull, Rexhep Tajip Erdogan, e ka bërë të qartë se kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu është një gjë e së kaluarës për të.
Mbështetja e SHBA për Izraelin në luftën në Gaza është e dëmshme për pozicionin e SHBA në rajon dhe më gjerë. Vendet në zhvillim shohin standarde të dyfishta kur bëhet fjalë për Izraelin dhe Ukrainën dhe për këtë arsye ka të ngjarë të jenë më pak simpatike ndaj thirrjeve perëndimore për të mbështetur luftën atje. Diplomacia e Blinken i bën Shtetet e Bashkuara të duken të paaftë dhe disi të lodhura.
Në Ramallah në Bregun Perëndimor, ai i tha Autoritetit Palestinez, armiqve të betuar të Hamasit, se ata mund të luajnë një rol kyç në Gaza pasi të pastrohet nga Hamasi në një ndërhyrje jashtëzakonisht të ulët. Autoriteti Palestinez shihet tashmë si një “qeveri partnere” nga shumë palestinezë. Ideja se ai mund të kthehet në pushtet në Gaza “në kurrizin” e tankeve izraelite do t’u duket naive dhe absurde.
Megjithatë, ka disa pika pozitive teksa Sekretari Amerikan i Shtetit vazhdon “garën e tij diplomatike” . Lufta nuk është përshkallëzuar. Shumë kishin frikë se sulmi i 7 tetorit nga Hamasi paralajmëroi një lloj të ri “Lufte të Shenjtë” me Hezbollahun dhe Iranin që mund të përfshiheshin. Sulmi i grupit militant më 7 tetor arriti një nivel të ri brutaliteti, duke vrarë 1400 izraelitë mes disa prej brutalitetit më të keq që mund të imagjinohet dhe duke marrë peng 250. Hezbollahu kishte shumë mundësi për t’u përfshirë, por nuk e bëri. Është raportuar të ketë në dispozicion 150,000 raketa, të fshehura në kodrat e Libanit jugor. Mendimi që ato të lëshohen dhe përgjigja izraelito-amerikane nuk mund të t’i shkojnë dikujt në kokë. Dhe Irani, duket qartë, nuk dëshiron një konflikt kundër dy aeroplanmbajtësve në Mesdhe dhe bazave amerikane në Gji.
Momenti i rrezikut për një konflikt më të gjerë në rajon mund të ketë kaluar. Por jo për të pafajshmit në Gaza që ende po vdesin.
