Historia e “Galácticos” të Real Madridit është e mbushur me mitologji, ego, talent të jashtëzakonshëm dhe një aurë që përcaktoi një tërë brez.
Por tani, një nga protagonistët më ikonë të kësaj epoke, Roberto Carlos, ka vendosur të ‘thyejë’ skriptin dhe të zbulojë të vërtetën e tij.
Në një bisedë me Obi Mikel, braziliani bëri një deklaratë që askush nuk e priste: “Beckham ishte më i miri nga të gjithë.”
Ky pohim është shpërthyes, sidomos duke ardhur nga dikush që ndante dhomën e zhveshjes çdo ditë me Zidane, Ronaldo, Figo, Raúl dhe yje të tjerë globalë.
Për Roberto Carlos, anglezi nuk shkëlqente thjesht për prezencën e tij mediatike, por ishte futbollisti më i qëndrueshëm, i përkushtuar dhe i kompletuar brenda asaj skuadre plot yje.
“Ai ishte zemër e pastër, nuk dështon kurrë,” insistoi braziliani, duke theksuar se Beckham stërvitej më shumë se çdo lojtar tjetër dhe konkurronte me një nivel që as talentet më të mëdha shpesh nuk mund ta ruanin.
Shumë do të habiten që Roberto Carlos vendos Beckhamin mbi Zinedine Zidane, i cili konsiderohet gjerësisht një nga lojtarët më të mëdhenj të të gjitha kohërave.
Braziliani pranon se “Zidane ishte në majë, ai ishte më i miri”, por sqaron se anglezi kishte diçka të veçantë: disiplinë absolute, mentalitet fitues dhe mendësi për skuadrën që e dallonte nga të tjerët.
Për ish-mbrojtësin e majtë, Beckham “nuk luante për klubin; ai luante për miqtë e tij, për Madridin, për të fituar,” ndërsa yjet e tjerë “mendojnë më shumë për veten.”
Kërkesa e tij ndaj vetes, intensiteti dhe përkushtimi total e bënin, sipas Robertos, forcën drejtues reale të asaj skuadre.
Opinioni i tij ka edhe më shumë peshë kur kujton se Beckham ishte lojtari më i qëndrueshëm në stërvitje dhe në ndeshje, diçka që mund ta kuptojë vetëm dikush që ka jetuar pranë tij çdo ditë.
Roberto Carlos foli gjithashtu për Ronaldo Nazário, mikun e tij të fëmijërisë.
Admirimi i tij mbeti i palëkundur: “Edhe kur ishte pak i mbipeshë, ai ishte ende më i miri.” Për të, pa lëndimet, Ronaldo do të kishte qenë lojtari më dominues i epokës së tij.
Ai gjithashtu përshkroi “Fenômeno” si dikë që kishte nevojë të festonte, të shijonte jetën dhe të jetonte me intensitet: “Festat e tij ishin më të mira se ato të Ronaldinhos,” pranoi ai, duke reflektuar përkimet e asaj dhome zhveshjeje të paharrueshme.
Për Zidane, Roberto foli me respekt të thellë: “Ai performonte si balerin.” Ai madje kujtoi edhe asistin që çoi në volejen legjendare të finales së Champions League: “Unë e dërgova pa e ditur që ai ishte aty.”
Braziliani rikujtoi gjithashtu kujtime të tensionuara, si kthimi famëkeq i Luis Figos te Camp Nou: “Ishte sikur një luftë.” Kjo mbetet ndeshja e vetme në karrierën e tij që do të dëshironte ta kishte shmangur.
Ai reflekton mbi intensitetin e asaj skuadre, presionin e vazhdueshëm dhe kombinimin shpërthyes të egove dhe shkëlqimit. Nga largimi i Makélélé, tek personaliteti vullkanik i Gravesen, deri te ideja se Real Madrid “kishte nevojë për një të çmendur” në ekip, Roberto Carlos vizaton një tablo të drejtë dhe të sinqertë të një epoke që nuk mund të përsëritet.
Sot, si ambasador i Real Madridit, ai pranon se punon edhe më shumë se sa kur ishte lojtar. Dhe megjithëse i mungon të konkurruarit në nivelin më të lartë, ai mbetet krenar që përfaqëson klubin që i ndryshoi jetën.
