Tërmet në politikën britanike: Nigel Farage ‘zoti Brexit’, ka shpallur kandidaturën e tij në zgjedhjet e përgjithshme të 4 korrikut, duke i dhënë kështu fund spekulimeve prej javësh.
Kjo është një lëvizje që mund të ndryshojë garën aktuale dhe potencialisht të riformësojë të gjithë skenarët në Londër për vitet në vijim.
“Dje nxora qenin për shëtitje, shkova për peshkim, pastaj në pijetore dhe pata rastin të reflektoj”, shpjegoi Farage. Shumë njerëz, tha ai, ditët e fundit e kishin ndaluar në rrugë duke e pyetur pse nuk garoi dhe kështu ai arriti në përfundimin se nuk i pëlqente “të braktiste miliona njerëz”.
Në të njëjtën kohë, Farage mori përsëri udhëheqjen e Partisë së Reformës, ish-Partisë Brexit që ai themeloi dhe prej së cilës ishte deri tani vetëm president nderi.
Reforma tashmë po tregonte mbi 10% në sondazhe, në vendin e tretë pas Laburistëve dhe Konservatorët, por tani me Farage që udhëheq rrugën, do të përfundojë duke shumëfishuar konsensusin.
Ky është një lajm i mirë, në mënyrë paradoksale, për laburistët, sepse reforma do të vjedhë konsensusin në të djathtë nga konservatorët, të cilët tani rrezikojnë një humbje katastrofike.
Farage nuk mendon se mund të ndryshojë rezultatin e zgjedhjeve: “Laburistët tashmë kanë fituar”, pranoi ai; ai më tepër synon të ndryshojë ekuilibrin në të djathtë.
Jemi dëshmitarë të “fushatës elektorale më të mërzitshme ndonjëherë”, deklaroi Farage, me laburistët dhe konservatorët që tani janë “e njëjta gjë”: asnjë nga dy partitë kryesore, sipas tij, nuk është në gjendje të ndalojë emigracionin masiv, të ulë taksat e të gjitha për të përmbysur atë që ai e quajti “rënia” e Britanisë së Madhe.
Jo se ndërmarrja e Farage është e lehtë: për shkak të sistemit zgjedhor britanik njëanëtarësh, në të kaluarën ai ka dështuar shtatë herë në përpjekjet e tij për t’u zgjedhur në Westminster.
Këtë herë, megjithatë, mund të jetë ndryshe, sepse refuzimi i klasës politike tradicionale që ai denoncoi në fjalimin e tij është diçka reale : prandaj Partia Reformuese mund të arrijë të zgjedhë një grusht deputetësh, përfshirë Farage.
Por në realitet ambiciet e tij shkojnë shumë më tej: ai, edhe jashtë Parlamentit, ka qenë tashmë një nga liderët më me ndikim të dekadave të fundit, pasi ka arritur të imponojë çështjen e largimit nga Bashkimi Evropian në agjendën politike kombëtare.
Dhe tani ai mund të riformësojë britanikët pikërisht sipas imazhit të tij: pas disfatës së pashmangshme, trungu i mbijetuar i Partisë Konservatore do të bëhej një tokë pushtimi dhe nuk përjashtohet që Farage të mund të niste një marrje nën kontroll sipas modelit të asaj që bëri Donald Trump në Amerika me Republikanët. Ka shumë konservatorë që mendojnë se partia duhet të lëvizë fuqishëm në të djathtë, ndoshta edhe duke e thirrur Boris Johnson përsëri në ‘shërbim’: dhe në konferencën e tyre të fundit Farage, i cili u shfaq si një mysafir surprizë, u mirëprit si një yll.
Paradoksi është se në Londër ata janë mburrur gjithmonë se nuk kanë një parti populiste të krahut të djathtë në parlament, ndryshe nga ajo që ndodh në të gjitha vendet e Evropës kontinentale: tani ai skenar mund të marrë jetë nga hiri i një partie konservatore “të faragizuar”.
Do të ishte riorganizimi më i madh i politikës britanike për më shumë se një shekull, kur Liberalët u zëvendësuan nga Laburistët.
Fillimi i një epoke të re.
