Nga Besa Ismaili
Një dhimbje e madhe, që përshkon zemrën e çdo njeriu, reflektohet në këtë pamje ku i biri qëndron i vetëm para varrit, i rrethuar nga kurorat e luleve dhe një heshtje e rëndë fushash.
Është një çast ku ndjesia e pikëmbetjes, hidhërimit, humbjes dhe e mungesës përplasen fuqishëm me dëshirën për t’i dhënë mirë u parfshim e papërjetuar prindit të dashur dhe për të qenë pranë familjes në këto ditë zie.
Kjo pamje flet më shumë se fjalët: një bir i përulur para kujtimit të humbjes, një zemër e plagosur prej mungesës, dhe një dritë shprese se e vërteta do të triumfojë, duke i kthyer bijtë pranë familjes, pranë lirisë, dhe pranë idealeve për të cilat kanë sakrifikuar.
Prindit i vjen lutja plot zjarr dhe mall e të birit, dhe ia flladitë atij shpirtin.
