Diçka e paprecedentë po ndodh këtë fundjavë në Paris, e shkaktuar nga lufta midis Izraelit dhe Hamasit dhe përhapja e saj në Evropë.
Për herë të parë ndonjëherë, një demonstratë e madhe po ndiqet nga përfaqësues të partive kryesore politike, duke përfshirë të djathtën ekstreme – por jo të majtën ekstreme.
Të dielën pasdite mijëra njerëz dëgjuan thirrjen e kryetarëve të dy dhomave të parlamentit për të treguar mbështetjen e tyre për vlerat “republikane” franceze dhe refuzimin e tyre të antisemitizmit – kjo përballë një rritjeje të madhe të veprimeve antisemitike që nga 7 tetori.
Ndër të parët që njoftuan praninë e tyre ishin Marine Le Pen, kandidate tre herë presidenciale për Tubimin Kombëtar (ish Balli Kombëtar) dhe presidenti i ri i partisë, Jordan Bardella.
Pothuajse në të njëjtën kohë erdhi një kundërpërgjigje nga homologu i tyre në të majtën ekstreme, Jean-Luc Mélenchon, udhëheqësi nervoz i France Unbowed (LFI). Partia e tij nuk do të merrte pjesë, shkroi ai në Twitter, sepse marshimi ishte një “takim për mbështetësit e pakushtëzuar të masakrës [të Gazës]”.
Është e vështirë të mbivlerësohet rëndësia simbolike e këtij kalimi.
Për dekada, politika franceze ngriti një mburojë kundër së djathtës ekstreme, pikëpamjet e së cilës – jo më pak për hebrenjtë – u konsideruan “anti-republikane”. Fronti i vjetër Kombëtar nën drejtimin e babait të Marines, Jean-Marie Le Pen, shihej si përtej zbehjes, dhe u shmang.
E majta ekstreme ndërkohë – komunistët dhe formacionet e reja si LFI e Mélenchon – sigurisht që u sulmuan për pikëpamjet e tyre, por ata nuk u përjashtuan kurrë. Ata ishin pjesë e familjes së gjerë politike, në një mënyrë që ekskluziviteti i Le Pen nuk ishte qartësisht.
Disa vite më parë, do të ishte e paimagjinueshme që një parti e majtë të mos kishte qenë pjesë e një marshimi kundër antisemitizmit. Nëse një parti e ekstremit të djathtë do të kishte qenë atje do të ishte e pandërgjegjshme, shkruan BBC.
