Pesë emra të shquar, ose më saktë gjashtë — sepse është e pamundur të mos merret në konsideratë Romelu Lukaku, janë protagonistët e titullit të Serie A nga Napoli. Gjashtë fytyra simbolike të kampionëve të Italisë 2024/25, protagonistë absolutë të fushatës së Antonio Contes drejt Scudettos.
Midis surprizave dhe konfirmimeve, suksesi i Azzurrit ishte një triumf kolektiv, sigurisht, por disa shkëlqenin më shumë se të tjerët.
Kështu shkruan media e madhe italiane që i dedikohet tërësisht sportit, “Corriere dello Sport”, teksa në mesi e pesë (gjashtë) fytyrave kryesore të Napolit e ka renditur të dytin edhe kapitenin e Kombëtares së Kosovës, Amir Rrahmanin.
Në ndeshjen vendimtare, këtë të mbrëmjes së sotme, Rrahmani bëri një super-asist për Lukakun, i cili shënoi në minutën e 51-të golin vendimtar për 2-0 që edhe ia siguroi Napolit titullin.
Kush janë pesë më meritorët e këtij titulli, sipas “Corriere dello Sport”:
Scott McTominay
Ndonëse mbërriti në klub pothuajse në fund të merkatos së verës, McTominay ishte intuita perfekte e drejtorit të ri sportiv, Giovanni Manna. Duke anashkaluar marrëveshjen me Brescianinin pas ekzaminimeve mjekësore, Napoli kishte vënë gjithçka në bast për mesfushorin skocez të Manchester Unitedit, duke e bindur atë të largohet nga klubi i jetës së tij për një aventurë të re. Dhe çfarë aventure. Gol me topin e parë të prekur në Maradona (në Kupën e Italisë kundër Palermos), pastaj një seri performancash që e bënë atë thelbësor. Forca fizike, depërtimet, golat vendimtarë: McTominay është bërë “McFratm”, vëllai ideal i çdo tifozi. Ai e mbylli sezonin si mesfushori më i frytshëm në historinë e Napolit në vitin e tij të parë, madje duke tejkaluar Hamsikun. Madje, ai u shpall edhe MVP në Serie A.
Amir Rrahmani
Në Scudetton e parë ai ishte lënë në hije nga madhështia e Kim Min-jae. Këtë herë, megjithatë, ai doli në skenë me autoritet të heshtur. Rrahmani ishte shtylla mbrojtëse e kampionit Napoli: i akullt, konstant, i patëmetë. Vetëm një gabim në sezon – autogoli kundër Comos – pastaj vetëm top-performanca. Ai luajti të gjitha ndeshjet pa u zëvendësuar kurrë. Me të, vija e fundit e Azzurrit është bërë më e mira në ligë. I heshtur, por lider absolut.
Giacomo Raspadori
Një hap larg lamtumirës, i joshur nga disa ekipe të gatshme t’i garantonin më shumë hapësirë. Por Conte bllokoi gjithçka. “Jack” kishte hapësirë të kufizuar në ekip, hapësirë të cilën e zinin Kvaratskhelia dhe më pas Neres. Megjithatë, në fund të dhjetorit, me golin vendimtar kundër Venezias, ai e përmbysi fatin. Nga aty, falë disa lëndimeve të të tjerëve, ai rifitoi minuta, gola dhe vetëbesim: shënoi kundër Lazios dhe Comos, por mbi të gjitha vendosi ndeshjet kundër Fiorentinës dhe Lecces. Një moment perfekt për të hyrë, përsëri, në zemrat e popullit napolitan. Njeriu i Scudettos, pa dyshim.
Frank Anguissa
Harrojeni Frankun dominues të titullit të parë: Conte e ka bërë atë një lojtar më të plotë. Një Anguissa 2.0, shkatërrues në depërtime dhe lexime, perfekt në lëvizje në qendër të djathtë në mbështetje të Di Lorenzos dhe Politanos. Asiste, gola (ai kundër Bolonjës ishte një nga më të mirët e vitit), dhe shpallja në janar si Lojtari i Muajit në Serie A. Një rënie e vogël për shkak të lëndimit midis shkurtit dhe marsit, por një sezon shumë i nivelit të lartë, i mbyllur si protagonist.
Mateo Politano
Shpirti i Contes, në fushë. Më shumë se kushdo tjetër, Politano ka qenë në gjendje të mishërojë identitetin e trajnerit: sakrificë, vrapim, sens taktik. Sulmues krahu, por edhe “winger” dhe mbrojtës i krahut nëse është e nevojshme. Ai vrapoi, u mbrojt, sulmoi. Askush nuk është konsumuar aq shumë sa ai për kauzën. Pasi ndau shiritin e kapitenit me Lozanon në Scudetton e parë, këtë herë ai i mori të gjitha. Dhe këtë e vuri re edhe Luciano Spalletti, i cili e thirri përsëri në ekipin kombëtar. Zemër, shpirt dhe këmbë. Edhe ky Scudetto është i tiji.
