Lufta midis Iranit dhe Izraelit dhe përfshirja e mundshme e Shteteve të Bashkuara ka rindezur debatin mbi nevojën e autorizimit të Kongresit për të vazhduar.
Një rezolutë dypartiake është paraqitur në Dhomën e Përfaqësuesve me qëllim ndalimin e çdo veprimi nga Donald Trump kundër Teheranit pa një dritë jeshile parlamentare, siç parashikohet nga Rezoluta e Fuqive të Luftës e vitit 1973.
Megjithatë, për momentin, administrata duket e orientuar të veprojë në mënyrë të njëanshme, duke shfrytëzuar fuqitë kushtetuese të presidentit dhe autorizimet për përdorimin e forcës ushtarake që janë ende në fuqi.
Neni I, seksioni 8, klauzola 11 e kushtetutës i jep Kongresit fuqinë për të shpallur luftë. Deklarata e parë zyrtare e luftës daton që nga viti 1812, e fundit në vitin 1942 kundër Rumanisë gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Megjithatë, që atëherë, presidentët që janë angazhuar në operacione ushtarake e kanë bërë këtë pa një dritë jeshile të qartë nga Parlamenti. Kjo ndodhi me Luftën Koreane, me Vietnamin, me Operacionin ”Storm Desert”, me Afganistanin në vitin 2001, me Irakun në vitin 2002.
Për më tej, presidentët kanë përdorur rezoluta për të autorizuar përdorimin e forcës ushtarake. Në vitin 1973, Kongresi, duke anashkaluar veton e Richard Nixon, miratoi Rezolutat e Pushteteve të Luftës, të cilat synonin të siguronin përfshirjen e përfaqësuesve dhe senatorëve në miratimin e konflikteve të armatosura që përfshijnë Shtetet e Bashkuara edhe nëse ato nuk ishin shpallur zyrtarisht si luftra.
Rezoluta parashikon që “në mungesë të një deklarate lufte”, presidenti raporton në Kongres brenda 48 orëve nga futja e forcave ushtarake në armiqësi, të cilat duhet të përfundojnë brenda 60 ditëve, përveç nëse Kongresi lejon ndryshe.
Megjithatë, presidentët amerikanë e kanë injoruar rezolutën gjatë viteve, duke shfrytëzuar fuqitë e dhëna për komandantin e përgjithshëm dhe autoritetin presidencial për punët e jashtme të përcaktuara nga Neni II i Kushtetutës.
Shumë komandantë të përgjithshëm janë mbështetur në veprimet e tyre në autorizimet për përdorimin e forcës ushtarake që i japin presidentit fuqinë për të ndërmarrë veprime ushtarake të kufizuara dhe të përcaktuara.
Disa nga këto autorizime mbeten në fuqi dhe presidentët gjatë dekadave i kanë cituar ato në mbështetje të bastisjeve jashtë vendit.
Rezoluta e vitit 2002, për shembull, përcaktoi se presidenti është i autorizuar të përdorë forcën e armatosur “nëse e konsideron të nevojshme dhe të përshtatshme për të mbrojtur sigurinë e Shteteve të Bashkuara nga kërcënimi i vazhdueshëm nga Iraku”.
Barack Obama iu referua asaj për veprimet e tij në Siri, Trump për vrasjen e gjeneralit iranian Qassem Soleimani.
Është brenda këtij kuadri rregullator që Kongresi kërkon të konsultohet para se të vazhdojë, gjithashtu në dritën e përçarjes së dukshme brenda të dyja partive mbi një ndërhyrje të mundshme.
Bota e MAGA-s është thellësisht e ndarë dhe demokratët kanë frikë nga impulsiviteti dhe paparashikueshmëria e Trump, duke parë në fjalët e tij në lidhje me bombën bërthamore të ajatollahëve një paralele me armët e shkatërrimit në masë të përmendura nga George W. Bush si një justifikim për pushtimin e Irakut.
