Edhe pse më paralajmëruan se më 24 mars mund të lindja, kisha plane të tjera më të rëndësishme. Në fakt, e zakonshme, shkoni për të parë Celta Vigon. Njerëzit më thanë se isha e çmendur. Të shohim nëse do të çaheshin ujërat në tribuna. Nuk më interesonte shumë.

Unë isha atje, duke brohoritur dhe vetëm kur u largova nga Abanca Balaidos pata një tkurrje. Pasardhësit që do t’i bashkoheshin familjes kelt pritën të nesërmen për të ardhur në botë. E kisha të qartë se si do të quhej që në fillim: Iago. Ashtu si Iago Aspas, zoti ynë në tokë. Kjo është tani tetë vjet më parë. Dhe po të kishte pasur një tjetër, do ta kishte quajtur Hugo, pas Hugo Mallo, shkruan abcnews.al marrë nga El Pais.

Unë jam 32 vjeçe. Në spitalin ku punoj, të gjithë kolegët e mi e dinë që nëse Celta luan në shtëpi, duhet të riorganizojë turnet që të shkojnë në stadium. Shi ose shkëlqe, Iago vjen gjithmonë me mua. Sapo lindi e bëra partner. Dhe kur ai ishte vetëm dy vjeç, e çova në udhëtimin e tij të parë me ekipin në Gijon, atje në një autobus me të gjithë tifozët. Që atëherë kemi qenë në shumë udhëtime të tjera. Një herë, në Spotify Camp Nou, djali im filloi të qante sepse ne po humbnim 4-0 në mes të lojës dhe unë duhej ta ngushëlloja. Një herë tjetër, në një lojë të vështirë kundër Villarreal në shtëpi, ai ishte ai që më fshiu lotët dhe ne përfunduam duke dalë në El Dia Tras. Nuk mund të imagjinoj asgjë në botë të aftë për të bashkuar më shumë se kaq.

Ne e jetojmë futbollin si fe. Vëllai im më i madh ma ka rrënjosur, ia kam përcjellë djalit tim dhe kështu shpresoj që të kalojë brez pas brezi.