Kujtimet e fëmijërisë janë shpesh të paqarta për shkak të një fenomeni të njohur si “amnezi infantile”. Ky është një proces natyror ku fëmijët më të vegjël, të cilët janë ende në fazën e zhvillimit të trurit, kanë vështirësi në mbajtjen dhe ruajtjen e kujtimeve afatgjata. Truri i fëmijëve është ende në zhvillim të plotë deri në moshën 3-4 vjeçare, dhe strukturat kyçe që lidhen me ruajtjen e kujtimeve, si hipokampusi, nuk janë plotësisht të zhvilluara.
Një arsye tjetër është se truri i fëmijëve përpunon informacionin ndryshe nga të rriturit. Fëmijët nuk kanë ende aftësinë e zhvilluar për të formuar kujtime afatgjata, sepse memoria afatgjatë është rezultat i një procesi të ndërlikuar që kërkon një ndërveprim të shumë faktorëve, përfshirë përvojat dhe kontekstin emocional. Kur fëmijët rriten dhe truri zhvillohet, ai fillon të përpunojë dhe ruajë informacionin më efektivisht.
Po ashtu, një faktor tjetër është mënyra se si ne krijojmë dhe ruajmë kujtime gjatë kalimit të kohës. Si të rritur, ne kemi mundësinë të lidhim kujtimet e fëmijërisë me ngjarje dhe emocione më të qarta, por ato nuk ruhen si kujtime të qëndrueshme për shkak të mungesës së njohurive të nevojshme gjatë fëmijërisë. Për këtë arsye, kujtimet e hershme shpesh janë të paqarta, dhe shumë nga ato që mendojmë se mbajmë mend mund të jenë të ndikuara nga tregimet që na janë thënë më vonë.
Një tjetër faktor që ndikon në këtë është se gjatë fëmijërisë, informacioni dhe ngjarjet e reja vazhdimisht vijnë, dhe truri është vazhdimisht duke përpunuar përvoja të reja. Si pasojë, kujtimet e hershme mund të “zvogëlohen” ose të fshihen nga truri, sepse ato nuk janë formuar në një mënyrë të fortë dhe të qëndrueshme.
Në përfundim, mungesa e kujtimeve të qarta nga fëmijëria është një fenomen natyror dhe i lidhur ngushtë me zhvillimin e trurit dhe mënyrën se si ne përpunojmë informacionin në moshë të re.